ขากลับจาก Askaga Flower Park

ไม่ไหวเดินชมจนเมื่อยขาแล้ว

เตรียมเดินออกจากสวนซะที สบงเสบียงก็กินหมดแล้วไม่มีอะไรให้ถืออีก แต่ก็ยังมีซื้อเมล็ดพันธุ์มะเขือเทศและกระถางเล็กๆติดมือมาด้วย อยากอยู่ใกล้ๆจังจะได้ซื้อกลับบ้านเพิ่ม เบื่อตรงขี้เกียจหิ้วนี่แหละ
ลาทีสถานี Tomita

มารอรถไฟฝั่งตรงข้ามสถานีที่ลงแล้ว เป้าหมายไปลงที่ Oyama

ช่วงนั่งรถไฟกลับเป็นช่วงบ่าย ๓ โมงกว่าๆ ตรงกับเวลาเด็กนักเรียนเลิกนั่งรถไฟกลับบ้านกัน โดยเฉพาะเด็กมัธยม  นั่งไปไอ้เราก็มองสังเกตดูนักเรียนญี่ปุ่นใกล้ๆก็วันนี้แหล่ะว่าแตกต่างจากนักเรียนไทยยังไง  อันแรกที่สังเกตดูเรื่องความสวย น่ารักก่อน เราก็ว่าเด็กนักเรียนไทยสวยและน่ารักมากกว่าน่ะ  ซึ่งวันที่นั่งกินอาหารกันที่คนญี่ปุ่นเลี้ยงวันก่อน ผู้หญิงญี่ปุ่นพูดกับเราว่าผู้หญิงไทยสวยและสวยกว่าคนญี่ปุ่น

มาสังเกตต่ออีกว่านักเรียนญี่ปุ่นมักจะชอบยืนมากกว่านั่ง ยืนอ่านหนังสือ ยืนเล่นโทรศัพท์แต่ไม่มีใครใช้โทรศัพท์พูดคุยขณะอยู่บนรถ เพราะคงเป็นกฎมรรยาทกัน  ส่วนคนที่นั่งหากไม่นั่งหลับก็จะอ่านหนังสือ และนักเรียนหญิงมักจะอ่านหนังสือมากกว่า

ถนนหนทางลาดยางมะตอยสีดำตัดกับเส้นสีขาว สีเส้นคมและชัดเจนมากๆ บ้านเรานี่ใช้สียี่ห้ออะไรน้อ สีมันจึงจืดๆจางๆซีดๆ มองก็ไม่ค่อยจะเห็น คงจะเป็นสีที่ราคาถูกที่สุดนั่นแหละ หลุมบ่อถนนชำรุดก็มองไม่เจอ ถนนเรียบดีจริงๆ แม้แต่บนสะพานลอยพื้นข้างบนก็ลาดยางมะตอยสะอาดดีแท้

ส่วนบ้านเรือนการใช้สีทาบ้านจะเน้นเป็นโทนเดียวกัน ออกแนวทึมๆเช่นดำ เขียวขี้เป็ด เทาเข้ม หลังคาจะมุงด้วยกระเบื้องทั้งหมด แต่ไม่เห็นมีแบบลอนเดี่ยวลอนคู่แบบบ้านเรา

ผ่านทุ่งนามองเห็นข้าวกำลังออกรวงพอดี ต้นข้าวไม่สูงเหมือนบ้านเรา แรงงานที่ใช้เป็นเจ้าของนาเพียงไม่กี่คนนอกนั้นเป็นเครื่องจักรช่วยทั้งหมด ต้นข้าวที่ออกรวงส่วนหนึ่งและที่กำลังงอกอีกส่วนหนึ่งคงปลูกหมุนเวียนตลอดปี

ฝอยซะยาวและแล้วก็ถึงปลายทาง Omiya เตรียมตัวเข้าสู่ความวุ่นวายอีกหน